Կարդա՛ և լրացրո՛ւ բաց թողնված տառերը:
Նոյեմբերի վերջն էր, գրեթե ձմեռ: Տեղացող անձրներից ու քամուց ծառերը համարյա մերկացել էին: Ող այգին լցվել էր ոսկեզծ տերևներով: Վարի թուփն էր միայն կանա՜չ-կանա՜չ: Նրա վրա դեռ հեռվից կարմրին էին տալիս երկու մեծ, կիսաբաց կոկոն:
Վարդենին կոքի մասրենուն նայում էր վերևից: Մասրենին ցցել էր սուր-սուր փշերը, որպեսզի քամուց պաշտպանի իր մի քանի դեղնած տերևները:
- Տեսնու՞մ ես՝ ես միշտ դալար եմ, միշտ կանաչ, ձմռանն անամ ուրախացնում եմ մարկանց իմ տեսքով ու վարդերով, իսկ դու չոր ճղերդ ես արեն թափահարում քամուց,- ասաց վարդենին մասրենուն:
Մասրենին տխուր քմծիծաղով նայեց վարդենուն վարից վեր.
- Դու մոռացել ես, որ ցրտադիմացկուն դարար ինձ վրա պատվաստվելու շնորհիվ:
Ըստ Հ. Հակոբյանի
Աղբյուրները
«Հայոց լեզվի հարցարաններ կրտսեր դպրոցականների համար» ձեռնարկ (Ա. Գալստյան, Ռ. Խարազյան. Ա. Բալայան, Եր., Էդիթ Պրինտ, 2010, 196 էջ)
https://i0.wp.com/tomasalud.com/wp-content/uploads/2017/05/rosa-mosqueta.jpg?fit=1600%2C1247